Nibypies

„Samotne psy nie są zbyt groźne, ale całe stado to już spory problem. Atakują tylko, gdy są głodne... kłopot w tym, że rzadko kiedy nie są. Jeśli przyjdzie ci walczyć z całym stadem, spróbuj je po kolei powystrzelać z wyżej położonego miejsca, inaczej po prostu cię przewrócą. Zwłaszcza jeśli są z nimi dorosłe nibypsy. Nie są dużo silniejsze od ślepych psów, ale znacznie bardziej przebiegłe i niebezpieczne... <...>”
— Gonta o Nibypsach

Nibypies (ros. Псевдособака, uk. Псевдособака) to mutant zamieszkujący prawie całe terytorium Zony. Dawno, dawno temu były to dzikie wilki żyjące w lasach Zony w czasie katastrofy, które stały się przodkami tego typu mutantów.

Charakterystyka

„Pomimo swej nazwy nibypsy pochodzą bezpośrednio od wilków. Zwierzęta zamieszkujące lasy w czasie katastrofy dały początek jednemu z najniebezpieczniejszych gatunków mutantów w Zonie. Nibypsy różnią się od zmutowanych psów mniej więcej w takim samym stopniu, w jakim dzikie wilki różnią się od pudli. Stworzenia te dokładnie oznaczają swe tereny i strzegą ich, atakując każdego, kto jest na tyle głupi, żeby pojawić się w zasięgu ich wzroku. Błyskawiczny refleks, niesamowita zwinność oraz kły ostre jak brzytwa sprawiają, że nibypies jest groźnym przeciwnikiem dla dużych mutantów, jak i dla dobrze uzbrojonych stalkerów.”
— Encyklopedia

Występują zarówno pojedynczo, jak i w stadach. Sam Nibypies atakuje każdego mutanta, który jest mniejszy od niego (na przykład Chomik). Na pierwszy rzut oka ucieka przed większymi mutantami. Ale będąc w stadzie, atakują każdego, kto wejdzie na ich terytorium. Mają wszechobecnych wrogów - Dziki i Mięsacze. W walkach z nimi z reguły wygrywają. Silniejszymi przeciwnikami dla nich są Snorki, Burery i Pijawki, które mogą pokonać tylko w dużych ilościach. Najgroźniejszym wrogiem Nibypsa jest Nibyolbrzym, który dzięki potężnym atakom i sporej ilości zdrowia jest w stanie w pojedynkę zabić całe stado. Nibypsy są neutralne dla Chimer, Kontrolerów i Poltergeistów (ale atakują je w S.T.A.L.K.E.R.: Cień Czarnobyla). Wśród sojuszników mają tylko Ślepe psy.

Znane są przypadki oswajania Nibypsów przez Stalkerów: Doktor ma samca, Noe suczkę o imieniu Lassie, która następnie urodziła potomstwo, które pomogło grupie Stalkerów, którzy schronili się na barce przed falą mutantów, gdy zaatakowały statek podczas szczególnie silnej emisji.

Występowanie

Cień Czarnobyla

Jeden w Kordonie, w tunelu na wschód od lokacji.
Po przejściu przez Laboratorium X-18 pojawiają się okresowo w Kordonie, na północ od stacji pojazdów i obok Trupiarki, a także na Wysypisku, na cmentarzysku pojazdów (po odejściu grupy Biesa) i w ruinach niedaleko niego (po zabiciu Bandytów).
Ponadto, wraz z innymi mutantami, wędrują okresowo od strony Agropromu na Wysypisko.
W północnej części "Agropromu".
W Dolinie Mroku na południowym wschodzie bagna.
W południowej części Baru.
Na torach kolejowych w Dziczy.
Czasami tuż przy przejściu do Baru w Magazynach Wojskowych.
W lesie na Radarze.

Czyste Niebo

W tej części pojawiają się znacznie rzadziej niż w Cieniu Czarnobyla i Zewie Prypeci.

Rzadko w Instytucie Badawczym "Agroprom".
W Czerwonym Lesie.
W Magazynach Wojskowych, zwykle w bazie wojskowej.

Zew Prypeci

Często we wszystkich trzech lokacjach.
W barce Noego.

Ciekawostki

Pies Doktora wygląda inaczej niż Nibypies w grze. Wygląda bardziej jak buldog niż wilk.

Literatura

W zbiorze opowiadań "Cienie Czarnobyla", w opowiadaniu "Kieł", Nibypsy nazywane są "czarnymi psami"; także w opowiadaniu są "zastępowane" Ślepymi psami: czarne psy są słabsze i mniej doświadczone, chociaż w grze jest na odwrót. Stalker Kieł mówi o różnicy między czarnymi psami a Ślepymi: "Jeśli czarne psy mogą umrzeć w stadach w jednej anomalii w pogoni za zdobyczą, to ślepe psy mają próg utraty w stadzie”. W tej samej książce czarne psy wspinały się na drzewa, by atakować z góry.
W książce Dimitrija Sillova "Prawo Snajpera" Nibypsy z Jantaru były mniej więcej wielkości konia.
W książce "W strefie mgły" nazywane są Psikerami.
W książce "Czerwony sygnał" pojawił się czarnobylski pies o imieniu Bruno, który pomógł głównym bohaterom ominąć anomalie.
W książce Władimira Leszczenki "Lot Kondora" jeden z głównych bohaterów opowiada o innej różnicy między Nibypsami a Ślepymi psami. Nibypsy najpierw gryzą, a potem pożerają. A Ślepe psy zjadają zdobycz żywcem.
W książce "Epicentrum fortuny" Stalker Lemur wyraża wersję, że Nibypsy to wskrzeszone zwłoki psów, które zmarły po pierwszej katastrofie. Ta książka mówi również, że Nibypsy uwielbiają gryźć Stalkerów od pasa w dół.
W książce Krzysztofa Haladyna "Na skraju strefy t. 2" Stalker Sobak posiada oswojonego Nibypsa o imieniu Puszek.